“Bir Tur Daha Ya Da İki Tur Alacağız”
Üniversiteden sonraki ilk ofis işimde, takımın ortak salonunda bir bar arabamız vardı. Cuma günleri, saat 16.00 civarında patronum bir şişe şarap açar ya da viski getirirdi. İş arkadaşlarım ve ben, son görevlerimizi tamamlarken ve e-postalara yanıt verirken içerdik ve sonra bazılarımız yakındaki bir restoranda "ekip happy hour" için dışarı çıkardık.
Eğlenceli kokteyller ısmarlar, tabaklarda ucuz mezeler paylaşırdık, içkiler akmaya devam ettikçe sohbetimiz daha gürültülü ve hareketli hale gelirdi. Akşam yemeği için eve kocamın yanına gittiğimde, genellikle yemek siparişi vermekten ve kanepeye çökmekten başka bir şey yapamayacak kadar sarhoş ve yorgundum.
20'li yaşlarımdaki o ilk çalışma yılları, mutlu saatler kavramına ve aynı zamanda içkinin sohbetleri nasıl dönüştürebileceğine ilk girişimdi. Ucuz likör ve biralı üniversite partilerinin aksine, iş arkadaşlarım ve ben sarhoş olmak için içmiyorduk, en azından öyle değil, daha çok gevşemek ve eğlenmek için içiyorduk.
Kendim gibi içe dönük biri olarak, bir içkinin kafamdan çıkmama yardım etme şekline de çekildim; bir veya iki kadeh şarap ve aniden başkalarıyla sohbet etmek çok daha az korkutucu geldi. Sonunda kendimi ortaya koyabilir ve başarılı olmak için gerekli olduğunu hissettiğim giden versiyonum olabilirdim.
Mutlu saatler için olan aşkım kısa süre sonra kişisel hayatıma taşmaya başladı. Kendimi arkadaşlarımla ve hatta aile üyelerimle daha sık sunulan cesaret alkolünün özlemini çekerken buldum. Kısa süre sonra, elimde içki olmadan sohbet etme konusunda rahat değildim, bu yüzden biri bir araya gelmek isterse, mutlu saatler geçirmemizi öneririm.
Bir bira fabrikasını ziyaret ederdik—yaşadığım üniversite kasabasında neredeyse her blokta bir tane vardı—ya da en yakın tuvalete bisikletle giderdik. Bir sonbaharda Charleston'da bir arkadaşımı ziyaret ettim ve o bana güne, zamana ve restorana göre düzenlenmiş “mutlu saatler kitabını” gösterdi; Ben de şehrim için bir tane yapmaya karar verdim.
Herkesin alkolle ilişkisi farklıdır. Raporların çoğumuzun gösterdiği gibi, pandemi boyunca kendi içkimi düşünmek için çok zaman harcadım.son iki yılda alkol alımımızı artırdık. Kendimi iyi hissetmek için mi içiyorum? Rahatlamak? Unutmak? Başkalarıyla daha iyi bağlantı kurabilmem için kabuğumdan çıkmama yardım etmek için mi? Belki yukarıdakilerin hepsi, ama bu sonuncusu kesinlikle benim için göze çarpıyor - bilim bile işaret ediyor içmek, bazılarımızın daha sosyal olmasına yardımcı oluyor.
Ama ben bulurken söylem alkol tüketimini çevreleyen alkol tüketimi ve perhiz ve aşırı müsamaha sarkacında nasıl sallandığımızı büyüleyici, bunun bununla ilgili olduğunu düşünmüyorum. Amerikalıların içki sorunu olup olmadığı veya ne kadar alkol tüketmemiz veya tüketmememiz gerektiği konusunda bir dava açmak için burada değilim.
Argümanım gerçekten içmekle ilgili değil, daha çok ilişkilerimiz ve başkalarıyla nasıl etkileşim kurmayı seçtiğimiz hakkında. Birisiyle daha derin bir bağlantı kurmak istediğimizde, genellikle bilinçaltında sosyal olmak için bara veya bara nasıl gittiğimizle ilgili. Geleneksel iş günü sona erdiğinde, indirimli bira bardağı ve ikiye bire bir kuyularla ikna edilmesi kolay yorgun çalışanları hedef alan mutlu saatlerin bu kadar tuhaf olması tuhaf.
Arkadaşlarla bir içki rahatlatıcı olana kadar rahatlatıcıdır. Çünkü mutlu saatlerin sıvı cesaretini yaşarken, aynı zamanda sözlerimi bir kereden fazla ya da daha kötüsü, ertesi sabah pişman olduğum bir yorum yaptım.
Ayrıca yanlışlıkla alkolün derin ve savunmasız konuşmalar, gerçi bu gerçek olmaktan uzaktır. Alkol yalnızca yargıyı bozmakla kalmaz, aynı zamanda yanlış bir özgünlük, kırılganlık veya bağlantı duygusuna da yol açabilir. Çoğu zaman, ilk önce birlikte içki içme ilkesi üzerine kurduğum ilişkilerde, Ayık etkileşimler daha garip ve zorlanmış hisseder.
Son zamanlarda ilişkilerimden nasıl daha fazlasını istediğimi düşünüyorum. Ara sıra başkalarıyla içki içmekten hoşlanıyor muyum? Elbette. Bu anlar eğlenceli ve unutulmaz olabilir ve şarabın hemen döküldüğü masalarda birçok ilginç tartışma yaşadım. Ancak bunun başkalarıyla tek etkileşimim olmasını istemiyorum - anahtar kelime varlığı. İnsanların ayık olduklarında gerçekte kim olduklarını kaçırmak istemiyorum çünkü tüm ilişkimiz içki kapma üzerine kurulu; Bazen olduğum gibi içe dönük, ayık beni gözden kaçırmalarını istemiyorum.
Biri likör içtiğinde ortaya çıkan gerçek hislerle ilgili o eski söz? Belki doğruluk payı vardır. Ancak bunda bir gerçek de var: Başkalarıyla etkileşimlerimizde açık fikirli ve samimi olduğumuzda, daha anlamlı ve kalıcı ilişkiler yaratabiliriz. Bunun herhangi bir mutlu saatin sunabileceğinden daha fazlası olduğunu iddia ediyorum.
Kendimize karşı dürüst olmakla ve arkadaşlarımızı en çok sevdiğimiz etkinliklere katılmaya davet etmekle başlar. Birini tanımanın, onları en çok kendileri gibi hissettikleri bir ortamda görmekten daha iyi bir yolu var mı? Benim için bu doğada var, bu yüzden arkadaşlarla yürüyüş yapmak veya kampa gitmek şart. Müziği ve dansı da seviyorum; konserler, bir gece içkisini çok aşan ayık bir zirve sunar.
Diğer fikirler arasında birlikte bir sanat dersi almak veya hafta sonu çiftçi pazarına gitmek yer alır. Geçenlerde yerel bir zanaat fuarının tezgahlarını dolaşırken bir arkadaşımla sohbet ederken harika zaman geçirdim. tanımlayın sevdiğin ayık aktiviteler, sonra bunları başkalarıyla paylaşın ve bunun tersi de geçerlidir.
Bu, happy hour'dan vazgeçmek veya alkol almakla ilgili değil; bunun yerine, hayatımızı ve ilişkilerimizi her zaman likör içermeyen ek deneyimlerle zenginleştirmekle ilgilidir. Bazen yapabilirler, ama her zaman zorundalar mı? Bar ilk ve tek davetimiz mi olmalı? Belki "sıvı cesaret"e ihtiyaç duymadan başka biriyle bağlantı kurmanın yollarını bulabiliriz.
