7 Ekim'de İsrail-Hamas savaşıyla ilgili haberler yayılmaya başladığında telefonuma yapışıp kaldım ve sınırlar ötesinde masum hayatlar kaybedilirken takılıp kaldım. Hikaye üstüne hikaye okudum ve çoğunlukla anneler için ağladım. Olarak yeni anne kendim, hakkında okuduğum her kaçırılan veya öldürülen kişi birinin çocuğuydu ve sürekli güncellemeler (pek çok kişinin kaçırılıp öldürülen annelerin çocukları) dayanılmaz gelmeye başladı.
Ve ne yazık ki bu dayanılmaz ağırlık benim için alışılmadık bir duygu değil. İster okulda silahlı saldırı olsun, ister doğal afet, savaş ya da ortak hayatımızdaki diğer yürek parçalayıcı anlar olsun. insan deneyimi, hemen hemen her haber döngüsünün derinliklerine inmek beni korku, endişe ve endişeyle boğuyor yas.
"Trajedi zamanlarında tanıklık etmekle kendini korumak arasındaki denge nedir?"
Bir yanım okumayı bırakmam, kaydırmayı bırakmam gerektiğini biliyordu ama yine de parçalanmıştım. Algoritmaların içeriği okumaya, izlemeye ve özümsemeye devam etmemi sağlamak için oluşturulduğunu anlıyorum. Her gün sosyal medyada ve haber uygulamalarında gezinmek için kendime yalnızca belirli bir dakika verecek şekilde cihazlarımda bir zamanlayıcı ayarlayabileceğimi biliyorum. Ama benim sorum daha çok farkındalıkla, hatta ahlakla ilgiliydi. Trajedi zamanlarında tanıklık etmekle kendini korumak arasındaki denge nedir?
Klinik psikoloğa ve kendine şefkat konusunda uzmana başvurdum. Thekla Brumder Ross, PsyDÇatışan duygularımı ve artan haber alımımı anlamama yardımcı olmak için Dr. Thekla'yı kullanıyor.
Kolektif travmayı ve kederi anlamak
Birkaçını saymak gerekirse üzüntü, dehşet, keder, korku, yargılama ve kaygı gibi karmaşık duygularla çalışmak ve bunların içinden geçmek için, Mevcut haber döngüsünün (ve açıkçası çoğu haber döngüsünün) çağrıştırdığı gibi, Dr. Thekla kolektif anlayışın önemini tartışıyor travma. Bunun, "insan deneyiminin derinliklerine kök saldığını" açıklıyor. Arka bahçelerimizde ve dünyanın her yerinde bu olayın gelişmesini her an izliyoruz. Geçmişteki ve günümüzdeki olaylar ortaya çıkıp toplumlarımıza yayıldıkça, bizim ve gelecek nesillerimizin üzerinde kalıcı bir iz bırakacaklar.”
"Geçmişte ve günümüzde yaşanan olaylar ortaya çıkıp toplumlarımıza yayıldıkça, bizim ve gelecek nesillerimizin üzerinde kalıcı bir iz bırakacaklar."
– Thekla Brumder Ross, PsyD
Bunun sonucu kolektif travmaHem bu savaşa hem de okuduğumuz ve yaşadığımız pek çok trajik olaya tepki olarak yaşananlar acıdır. Birçoğumuzun haber okurken hissettiği keder, “dünyamızdaki tüm travma, acı ve ıstıraptan duyulan kederdir. Bu keder farklı insanlarda farklı görünüyor ve çok azımız okulda bununla nasıl başa çıkılacağı konusunda eğitim aldık.”
Açıkça görülüyor ki - yas tutuyorum - ama yine de benmerkezci, hatta belki yersiz. Ailem veya arkadaşlarım şu anda doğrudan etkilenmediyse, ben kimim ki üzüleceğim? Bu soruya Dr. Thekla bana acıları karşılaştırmamam gerektiğini hatırlatıyor. "Karşılaştırmanın dışına çıkın ve tanık olun" diyor. "Kendim hakkında bir şeyler yaptığımı" hissetmemde ve hemcinslerimizle özdeşleşmenin ve onlarla empati kurmanın doğal, hatta iyi bir şey olduğu gerçeğinde bir gerilim var. Kaçırılan çocukları okurken anneleri için nasıl üzülmezdim? Çocuklarımın nerede olduğunu bilmemenin acısını nasıl hayal edemezdim? Bunun şu anda doğrudan yaşadığım bir deneyim olmaması, hakkında okuduğum insanlara karşı derin duygular beslememem gerektiği anlamına gelmiyor ve bu duygular yoğun olabilir.
Tanık olarak hareket etmek, medya tüketimimize içgörü ve farkındalık kazandırdığımızda haberlere yanıt vermenin yollarından biridir. Dr. Thekla şöyle açıklıyor: “İçgörü ve farkındalık, refahın dört sütunu. Düşüncelere ve yargılara bağlı olan varsayılan mod ağında olmak yerine, kendi hayatlarımıza bilinçli olarak katılmalarına ihtiyacımız var.” Dr. Thekla bana ya da bir başkasına haberleri okumayı bırakmasını söylemeyeceği, ancak medyayı nasıl tükettiğimize yönelik stratejiler sunabileceği konusunda açık.
Haberleri okumaya veya izlemeye farkındalık kazandırmanın ilk adımı duraklamaktır. İşte Dr. Thekla'nın bir sonraki medya parçanızı okumadan önce kendinize sormanızı önerdiği bazı sorular:
- Yeni bir güne başlamak için gözlerinizi mi açtınız?
- Bedeninizi ve zihninizi dinlendirmek için gözlerinizi mi kapatıyorsunuz?
- İş gününün ortasında ve haberleri okurken stresli misiniz?
- Fiziksel bedeniniz gergin veya rahatsız mı?
Bu sorulardan herhangi birine evet yanıtı veriyorsanız, zor bir konu hakkında daha fazla bilgi edinmek için en iyi zaman olmayabilir. Ayrıca kendinize basit bir soru sormanızı da tavsiye ediyor: “Değilse bunu kabul edin. Şu anda bir arkadaşınızın yapacağı gibi kendinize sevgi dolu bir nezaket gösterin. Kendinize şöyle deyin: 'Ben acı çekiyorum, dünyadaki birçok insan da öyle ve bu insan deneyiminin bir parçası. Yalnız değilim.'” Bu bir davranıştır. kendine şefkat eylem halinde.
Duraklama ve acı çekme üzerine
Haber vermek için duraklama fikrini sevsem de, haberlere ara vermenin beni kayıtsız bırakıp bırakmadığını merak etmeden duramıyorum. Bu konuda Dr. Thekla şöyle diyor: "Kabullenme ve şefkatin hoşgörü veya kayıtsızlık anlamına geldiği yönündeki yanlış anlaşılmalardan biri. Hem kendimize hem de başkalarına şefkat, tam olarak şu anda hissettiklerimize yargılamadan farkındalık, nezaket ve sevgi getirmektir.
Çoğu kişi için duraklatmanın bir seçenek olmadığını unutmamak önemlidir. Şu anda yüzyıllar süren baskıyı, adaletsizliği ve aktif şiddeti yaşayanlar için haber döngüsü kişisel bir tehdidi ortaya koyuyor. Tehlikede olduğumuzda duygusal yaşamımıza şefkatli bir varlıkla açılmamız daha zor ya da imkansızdır. Ayrı bir not olarak, eğer duraksamak kapalı bir kalbe farkındalık getiriyorsa, Dr. Thekla buna da yer olduğunu söylüyor. "Uygulama, kendi acılarımıza şefkatli bir tanık olmaktır, böylece kaygı, korku ve kederin içinde sıkışıp kalmayız, aksine onlara tanıklık ederiz."
Dr. Thekla şunu tavsiye ediyor: “Bir dahaki sefere bir haber karşısında bunalmış, kederli, üzüntülü veya öfkeli bir girdaba kapıldığınızda, durun ve bu düşüncelerin şefkatli bir gözlemcisi olun. Diyelim ki o acı var, vücudunuzda nasıl bir his uyandırdığını not edin ve kendinize yalnız olmadığınızı ve bu durumun da değişeceğini hatırlatın.” O karşılaştırır duygularımızı kontrol etmeye çalışmaktan havayı kontrol etmeye çalışmaya - bu imkansız, yapabileceğimiz tek şey onu gözlemlemek ve akıntıyla çalışmak gerçeklik. “Merhametli tanığımızla yeniden bağlantı kurmak, deneyimimizi kontrol etmeye, uyuşturmaya, doldurmaya veya inkar etmeye çalışmaktan daha doğrulayıcıdır. Farkındalık her birimizin içindedir, ona erişmek için durmamız yeterlidir.”
Farkındalık için basit stratejiler
Karmaşık duygular ve zorlu bir haber döngüsü içinde yolunuzu bulmaya çalışırken medyayı neyi, nerede, ne zaman, nasıl ve neden tükettiğinize dair farkındalık yaratmayı unutmayın. Bir sonraki makaleye veya videoya tıklamadan önce bir duraklayın ve dikkatli bir şekilde ilerlemek için Dr. Thekla'nın diğer önerilerini göz önünde bulundurun:
- Şu anda daha fazla acı çekme kapasitesine sahip olup olmadığınızı kendinize sorun. Bardağınız doluysa, kendi acınızı nasıl kabul edebileceğinizi, kendinize nasıl nezaket gösterebileceğinizi ve bu anda diğer insanlıkla nasıl bağlantı kurabileceğinizi sorun.
- Zor bir hikayeyi okurken ellerinizi kalbinize götürün, kendi bedeninizdeki somatik deneyimi kabul etmek ve içinizdeki bilinçsiz kolektif travma.
- Temel bir nefes almak için durun ve kolektif acımız hakkında daha fazla farkındalığa izin verin.
- Gücünüz yetiyorsa dinlenin. Başkalarının acılarına ortak olabilmek için önce kendimizi beslememiz gerektiğini unutmayın.
Dr. Thekla şöyle diyor: “Ben de tüm bunlara karşı hassasım; Ben kusurluyum, bu, 2023'te bu hayatı yaşayan ortak insan deneyimimizin bir parçası. Birine haberleri okumasını ya da okumamasını söylemek bana düşmez. Bu, kişisel olarak ve topluluğunuz içinde haberleri ne zaman ve nasıl sindireceğiniz süreciyle ilgilidir."
Bir ara vererek ve medya tüketimimize farkındalık getirerek, bunalmaya nasıl tepki vereceğimiz konusunda kontrolü yeniden kazanmaya başlayabiliriz. Derin bir nefes almak ve yatakta sabah bültenini açtığımda haberleri tüketmeye hazır olup olmadığımı kendime sormak kadar basit bir şey, çoğu zaman cevabın hayır olduğunu fark etmemi sağladı. Hâlâ haber bültenini okuyorum ve güncel kalıyorum, artık bunu ne zaman ve nasıl yapacağım konusunda daha fazla bilinçliyim. Ayrıca Dr. Thekla ile konuştuktan sonra kendime karşı daha nazik davranıyorum. Doğrudan bana gelmeseler bile bazı şeyleri derinden hissedebildiğimi ve bunun mantıklı, normal ve sorun olmadığını kabul ediyorum.
Ne yazık ki, korkunç haberlerin yakın zamanda hiçbir yere varmayacağını biliyoruz. Ancak bunları nasıl tüketeceğimiz konusunda daha dikkatli olabiliriz ve sonuçta bu, kendimiz ve hemcinslerimiz için daha iyi görünmemizi sağlar.
Megan Lierley
